Ocre. Pasado.

Leva a conta dos cigarros que fumo, pero nunca me di que son demasiados. Iso é o que máis me gusta del, que nada do que fago lle parece demasiado. A maior parte do tempo limítase a sorrir distraído mentres eu fumo e falo, e nin sequera se decata de que só digo tonterías e do dano que me fai cada calada. Nunca fai preguntas porque eu tampouco as fago, e sobre todo porque a estas alturas xa non as necesitamos. Coñece mellor ca ninguén as miñas debilidades, os meus medos e as miñas cicatrices e, aínda que sempre mo nega, sabe de memoria cada unha das verbas que escribo de madrugada e a agochadas, para que ninguén as lea. Ás veces gustaríame darlle as grazas pola súa simple existencia, pero nunca é o momento. Houbo un tempo no que fomos reis e no que falábamos coa música de Kutxi Romero e calábamos cos silencios de Bob Dylan. Houbo un tempo no que as cousas eran máis fáciles, no que eu era máis fácil, e non tiña que botalo de menos en cada cigarro que xa inguén contabiliza. Pero a vida pasa, as cousas cambian e ás veces esquezo que os seus ollos son da mesma cor cos meus, exactamente da mesma cor cos meus. Supoño que é por iso polo que me gustaría querelo máis e mellor, con tanta intensidade que a miña ollada non se aparte nin un segundo da súa. Aínda que iso non é posible, xa o sei. O noso é unha clase de amor sobre a que non se escriben cancións, e, sen cancións, non se pode vivir.