Dourado. Burbullas.

Xaneiro foi todo engano e febreiro o noso primeiro enfado de verdade en dous anos. Fomos a Madrid a recuperar a peza que nos faltaba para completar o crebacabezas, pero non lembro que fixemos con marzo. Pasamos moitas –moitísimas- horas na nosa querida caixiña branca e entre guións de radio, almorzos que remataban á hora de xantar, présas de última hora e chistes absurdos fomos capaces de sacar segundo. E suma e segue…

Atrevimonos a soñar nunha noite de San Xoán e coido que, se non fora polas teas brillantes e as árbores de cartón, Shakespeare estaría orgulloso de nós. Pero pasounos o de tódolos anos: cando nos quixemos dar conta xa era xuño e as luces de Nadal levaban tempo apagadas. Ademais, Macerata estaba máis que confirmada e a min cada vez quedábame menos tempo para dicir(lle) adeus e para desfrutar dos mércores de crema de oruxo e as sobremesas eternas nos sillóns de prensa.

Chegou xullo, e a nós tocounos aprender a convivir corenta e oito horas ó día, a ser amas de casa e a traballar de luns a domingo. Pero a cambio escoitamos cantar a Bono con outras 90.000 persoas de música de fondo e pechamos o Playa como cando tiña dezaséis e peregrinaba a Riazor unha fin de semana si e outra non, segundo mandase o calendario da Liga. Da outra praia, da de bikinis de raias e castelos de area, houbo menos que nunca, pero quedou claro que, aínda que sigamos cumprindo anos e sumando kilómetros, conservamos intacta a capacidade de ser –co permiso dos señores Mayor Oreja e Rouco Varela, por suposto- unha familia de verdade. Ou, polo menos, algo que se lle asemella bastante.

Setembro foi -con moito- o mes máis duro do ano e só outubro, os whiskies-laranxa e o caos de Trenitalia foron capaces de amañalo. E iso que na terra dos capuccinos seguiu sendo sempre de noite, igual porque nunca volvemos á casa ata que para de soar a música e porque a mañá seguinte só nos serve para asolagar as lagunas que deixa a penúltima copa e para rir das frases sen sentido e as caídas que en realidade ninguén lembra.

E, polo demais, que sorte ser catro e que mal senta a distancia, como custa empezar de cero pero que fermoso é. Non é o lugar para dar nomes, pero é certo que tropezo sempre coa mesma pedra. E o peor de todo é que me gusta. Case tanto coma que chegue decembro e os abrazos gañen en intensidade, que no Rivendel siga soando Marea e as miñas noites rematen, unha vez máis, entre os únicos brazos nos que non me importa refuxiarme mentres amence.

Resumindo: Macerata, globos verdes e whisky de catro euros; seis alevíns de xornalista e unha galiña gafapasta; Fer, Neira e unha sobredose de Celeiro; páxinas cheas de paráfrases e parénteses innecesarias; noites no malecón da Habana; compañeiro Daniel de vida innumerable; Romeo e Julieta, Titania e Oberón; insuflar, insuflar, insuflar; noite(s) de Trivial e mil millóns de comentarios en fotos; Monica, Carrie, Meredith, Robin, Kitty, Blair e Lorelai; el amor no es lo que piensas; Pepiño, babas de Gandalf e que fermoso está Lugo cando é Nadal e o frío me entumece as mans e me enroxece o nariz. Tes razón, o 2008 foi mellor. Pero o 2009 deixame moitas caídas, algún que outro golpe e varias leccións das que non se esquecen. E dame exactamente igual ser ou non feliz para sempre. Eu o que quero é selo agora, neste preciso momento. Feliz 2010.

Azul marino. Whisky.

Nunha desas madrugadas de whisky con laranxa e conversas trascendentais, puxémonos a falar de todo o que temos que facer antes de cumprir os trinta. Temos dez anos, concluimos, para rematar de facernos adultos, para atopar un traballo estable e a parella definitiva e quizais tamén para ser pais ou nais e para crear da nada un lugar ó que despois chamar fogar. Non lembro se estábamos xa pola terceira ou pola cuarta ronda cando alguén propuxo un brinde: polo fin do tempo da inocencia e o comezo da era do compromiso.

Aquela noite que puido ser a de onte, decateime de que vinte anos non son moitos, pero para moitas cousas son demasiados. Xa non basta con querer ser, hai que empezar a trazar un plan, e iso é case imposible cando o que che gustaría é vivir cen vidas pero só podes escoller unha. Penso que o único bo de irse achegando a iso que se empeñan en chamar vida adulta é que cada día rimos máis e máis fote, que cada ano dedicamos máis tempo ás conversas e ós pequenos detalles. Viaxamos máis lonxe e con máis equipaxe, coma se non nos importara cargar con todas esas cousas que só teñen sentido no momento de voltar por fin á casa. Somos máis grises e un pouco máis sabios, menos pero mellores, e xogamos continuamente a autoconvencernos de que é unha cuestión de calidade e non de cantidade.

Cada discurso, cada frase da vida diaria, adquire o tono dunha especie de oda á autonomía, por moi cara que nos custe ás veces. Quizais sexa por iso ou quizais porque a vixésima primavera pesa máis do que pesaban as anteriores, pero últimamente non podo evitar fuxir da xente e o ruido para refuxiarme no barullo de calquera cafetería chea de conversas fragmentarias en linguas que coñezo de sobra pero que se me antollan estranas.

Madurar é, no fondo, irse facendo pequeniño, xirar sobre un mesmo para volver sempre ó mesmo punto e avanzarar despacio e perdendose unha e mil veces en cada tramo do camiño. Odio recoñecelo, pero cada ano que cumpro faime perder máis tempo construindo frases inconexas e tarareando melodías desas que se me pegan á pel e fan que se me nuble a vista.

Antes era capaz de poñelo todo en terceira persona, de esquecer o contido e pararme a analizar a forma e a sonoridade de cada palabra, pero últimamente escribo a borbotóns e enchéndoo todo de tachaduras e parafrases eternas. Xa hai bastante tempo que só conto en clave de “eu” e que o meu único intre de calma é o encontro coas páxinas de política dos xornais de onte. Estou perdendo folgos e gañando identidade a marchas forzadas e iso é tan bo e tan malo que axiña me autodeclaro incapaz de afrontalo e me sinto obrigada a deixar que as cousas se resolvan por si mesmas.

Pouco a pouco estoume curtindo co conflito diario, cos desequilibrios constantes entre o presente e os ausentes e coa consolidación definitiva do que empezaron sendos ó pequeñas teimas e agora son costumes inalterables. Dedico demasiado tempo e pensar en conceptos demasiado abstractos e a buscar solución a problemas que nin son meus nin dependen de min pero que por algún estrano motivo me mancan coma se fosen cousa miña. Sei que é absurdo, pero ás veces parece coma se a medida que me fago forte quixese ser fráxil e romperme en centos de miles de millóns de pequenos anacos.

Verde botella. Mensaxe.

A distancia e as ausencias son relativas cando a terceira taza de café xa está baleira e de fondo soa a mesma canción que escoitaba cando tiñamos quince ou dezaseis anos e eu soñaba con que algún día viviría en Italia. Claro que daquela non sabía que marchar só é fácil as dúas ou tres primeiras veces, e que chega un momento no que queres estar en tantos sitios á vez que a túa cabeza di basta. Entón a única solución é deixar atrás a madeixa de sabas revoltas, apoiarte no peitoril da fiestra e respirar calquera rúa desta cidade que só me gusta porque está lonxe de case todo o que coñezo.

Nunha desas tardes de adeuses e maletas a medio facer, alguén me dixo que o peor de todo é que non ía botar de menos. Supoño que naquel momento eu non o entendín, convencida de que deixalo todo ía ser unha especie de suplicio e de que os próximos meses ían ser un continuo querer voltar á casa. Pero agora sei que iso da morriña non ten nada que ver con estranar o pasado, senón que é máis ben ese medo que che entra cando te decatas de que podes empezar de cero en calquera parte, e de que podes ser feliz sen todo iso que crías absolutamente imprescindible.

Xa hai tempo que sei que a chuvia é a única cousa que fai que tódalas ciudades parezan iguais. Ninguén o entende por aquí, pero cando creces entre charcos, tardes de vento e paraugas de cores aprendes a sorrir máis forte nos días de tormenta. Eres capaz de sentir a pedra a montaña e o mar de fondo só con escoitar a voz de cada trono. Dalgún xeito, a chuvia igualao todo. Fai que non me importe se isto se chama Macerata ou se vós estedes lonxe, e que só me preocupe que non pare de chover ata que canse de coller un tren tras outro e chegue a hora de volver á casa.

Pero de momento non teño présa. Gústame o cheiro desta praza onde só ondean bandeiras vermellas, brancas e verdes e onde só se sinten as voces e non as pegadas. Ás veces pensó que podería quedar para sempre neste mundo de acentos estranos e xente con presa, pero sei que cando sopre o vento do norte terei que volver a facer a maleta e seguir viaxando. Unha vez que consegues diluir en cada sorbo de café a frontera entre estranar e necesitar, a única diferenza entre marchar e fuxir é a data de regreso.

Houbo un tempo no que estaba disposta a renunciar a case todo con tal de que non cambiara case nada, pero coido que dende que sei que non estou feita para determe e agardar a que as cousas pasen, o único que me queda é asumir que os próximos dous, cinco, dez anos da miña vida van consistir básicamente nunha continua fuxida cara a adiante. E o peor de todo é que non teño nin a menor idea de onde vou sacar o valor para dicir que aínda non sei se vou volver ou se quero facelo.

Agora mesmo do único que teño ganas e de coller o próximo tren e de seguir enchendo páxinas coas miñas viaxes a ninguna parte. Quizais sexa porque últimamente o meu día a día se escribe en catro ou cinco idiomas distintos, pero o certo é que cada vez me costa máis atopar as palabras axeitadas para falar da persoa na que me estou convertendo, e iso obrígame a finxir que por aquí as cousas están como sempre, aínda que non sempre estiveran do mesmo xeito. Nesta nova vida na que teño tanto tempo que non teño tempo para nada, estou aprendendo a ser sen vós, e debo dicir que é unha lección moito máis dura do que agardaba. E é que empezar de novo é especialmente difícil cando acabas de cumprir vinte anos e queres estar un pouco en todas partes. Polo de agora o único que teño claro é que a miña única opción é saír á rúa, abrir o paraugas e deixar que a chuvia siga caendo e que as bandeiras vermellas, brancas e verdes ondeen ó meu paso. E que se escoite a miña voz, non as miñas pegadas.

Laranxa. Macerata.

Nin unha cousa nin a outra: nin sei dicir adeus, nin quero facelo. Nunca me gustaron as despedidas e agora que estou a piques de afrontar unha –a máis dificil de todas, quizais- sinto a necesidade de sorrir máis forte que nunca e de marchar pola porta de atrás sen que ninguén se decate. Non teño medo á distancia, e moito menos ó esquecemento, pero fáiseme raro pensar en todo o que non vou vivir mentres estea vivindo outra cousa. E é que cando alguén é feliz debería quedar quieto e desfrutalo, pero eu sempre tiven a cabeza chea de paxaros e a tendencia a buscar lonxe o que non sei recoñecer nas distancias curtas.

Levo media vida empaquetando recordos, erros e batallas perdidas e coido que a estas alturas xa non vou cambiar. Nunca souben pedir perdón e só dou as grazas a destempo e de mala gana, pero –por esta vez- gustaríame facelo ben. Sei que cando volva algunhas cousas van seguir exactamente igual que até agora, e que outras xa nunca volverán ser o mesmo, pero, en todo caso, a decisión, a culpa e a responsabilidade son miñas, así que non penso queixarme máis do necesario.

Os que me coñecen saben que xa decidira marchar de Erasmus antes de entrar sequera na universidade. Acababa de cumprir os dezaoito e de matricularme en Xornalismo e a miña única preocupación era lanzar moedas á Fontana de Trevi para asegurarme de que ía voltar a Roma. Italia non é, logo, algo casual. E Macerata tampouco, no fondo. Son unha persoa que deixa pouco espazo para as casualidades, e xa hai tempo que teño negociada esta aventura cunha desas meigas nas que só cremos eu e mailos turistas que visitan Compostela.

Marchar non supón ningún problema cando se ten un sitio ó que regresar, e a min agárdame un cuarto de paredes verdes cheo de fadas, bailarinas de ballet e coxíns de raias que vai seguir cheirando ó meu perfume por moito tempo que tarde en volver. No fondo sei que a distancia é relativa, que un ano non é tanto e que marcho coa seguridade de que até agora as cousas sempre me sairon ben. Non é que crea moito niso do destino, pero teño que recoñecer que perdo moito tempo pensando no que pasaría se elixira outro instituto, ou otra universidade, ou outro colexio maior… Se fixera dereito en Deusto ou filoloxía clásica en Salamanca hoxe sería unha persoa ben diferente, iso seguro.

Non sei se foron as conversas eternas tirados nos sofás de prensa ou se foi simplemente Compostela, pero o certo é que cambiei moito nos últimos tempos. Pero aínda que xa non lle bote dous azucariños, o café con leite de Brisas segue sendo igual de doce porque vós seguides sentadas enfrente, e iso vai ser así cando acendan as luces de Nadal, Marta xa non estea en Chile e o señor alcalde nos deleite coas súas panxoliñas andaluzas a todo volume na Praza Maior. Por moito que me queixe, sempre teño ganas de volver á cidade das murallas e de respirar ese frío que fai que se me poña vermello o nariz e que me entumece as mans aínda que leve luvas. Pero seguramente o que máis vou botar de menos é Compostela, coa súa chuvia, o seu sabor a pedra mollada e os seu aroma a mércores noite e crema de oruxo.

Tomando prestadas as palabras dun bo amigo (Dani: grazas unha vez máis por ser, por estar e por facer que baixe ó buzón en pixama e de madrugada), o importante é que nos queden os tés, as conversas, a paciencia e as risas deste ano e dos anteriores. Por min non vos preocupedes, marcho por unha cuestión de fe e penso volver por unha cuestión de lealdade. E vou estar ben, iso seguro. Ride, discutide, soñade, saíde, entrade, marchade, volvede, subide, baixade, desfrutade, falade, escoitade, pensade, actuade e todas esas cousas para as que, en realidade, non me necesitades.

Negro. Luz.

Estes días aprendín que é fisicamente imposible meter toda a miña roupa no meu armario e que me levanto de moito mellor humor cando durmo acompañada. Agora sei que os primeiros vinte anos da miña vida poden resumirse nun domingo de agosto e que este é o noso último verán, en moitos sentidos. Cando tiñamos quince e pensábamos no futuro sentábanos moito mellor cumprir anos, de verdade que si.

A miña terceira mudanza en tres meses fíxome pensar en tódalas veces que tiven que facer as maletas, en tódalas veces que tiven que marchar. Coido que ultimamente pasei demasiado tempo perdida entre aeroportos e estacións, agardando a que alguén me pida que pare dunha vez. Pero a música segue soando e eu xa estou afeita a sorrir e fuxir a partes iguais.

É como cando soa a voz de Sabina e cada frase se me crava na alma coa mesma forza que o facían os seus dentes no meu pescozo. Sinto o medo, a presión e as ganas de volver atrás, pero cos anos aprendín a aguantar as ganas de chorar e a contarlle ó papel en branco todo iso que non me atrevo nin a dicirme a min mesma.

Xa non sei nin se son o que os demais ven en min, nin se de verdade o boto de menos. Ás veces penso que si, pero supoño que en realidade o que pasa é que empezo a estar un pouco farta de estar soa, e unha vez máis non é el, son eu o que falla. Quizais un día destes me deixe de chorradas e decida darme unha oportunidade. Quen sabe.

Polo de agora, teño máis do que nunca tiven. Están elas que o son absolutamente todo e tamén el, o amigo e o confidente, que ocupa case todo o espazo e non deixa que me dé conta de que na miña vida empeza a haber un oco demasiado grande, un oco cheo de silencios, palabras a destempo, olladas perdidas e ausencias, moitas ausencias.

Granate. Risk.

Unha vez, estiven a piques de atopalo. Coñecín a un home que entendía que me gusta desfrutar en silencio do café e o xornal e que non se empeñaba en cruzar a liña que divide a miña metade da cama do resto do mundo só para abrazarme coma se fora marchar a algunha parte mentres el durmía. Parece que se decatou de que non me gusta decepcionar a ninguén, e que se intentan amarrarme sinto a necesidade inmediata de fuxir lonxe. E non teño por costume volver atrás.

En fin, o importante é que creo que el era ese home, ou que ese home era el, non teño moi claro se vai primeiro o ovo ou a galiña. O caso é que lle gustaban os xeados de fresa e de vez en cando non lle importaba que o cambiase pola voz de Kutxi Romero ou que quedara durmida coa súa ó outro lado do teléfono. Atopeino e era perfecto, pero non estaba eu para esas cousas, así que decidín fuxir antes de que intentara amarrarme.

O fallo é que esquecín dicirlle que non quería marchar, que só o estaba poñendo a proba, e para cando regresei el xa non estaba. Xa ninguén me miraba por riba do xornal e compartía comigo domingos de sofá e xeado de fresa. Marchei, voltei, marchou e non volveu. E isa é a nosa historia.

Si. Coido que esa vez estiven a piques de atopalo. Aínda hoxe penso que se volvemos a cruzarnos poida que non me importe demasiado que de vez en cando se atreva a invadir o meu lado da cama. Ata podo facer como que non sei xogar ó Risk só para que el me volva aprender e se enfade cando lle gañe cinco partidas seguidas.

Pero el era un pouco coma min, así que non creo que volva. Seguramente o lóxico é que eu saia a buscalo, que berre o seu nome letra por letra ata quedar sen voz coma naquelas noites de xoves eternas que remataban coa miña metade da súa cama invadida. Coma no Risk, exacto.

Branco. Sabas revoltas.

Nas noites de verán, paréceme máis fácil marcar o teu número. Dous seises, un par de catros e os meus dedos poden seguir sós, como cando baixaban polo teu brazo facéndoche cóxegas. Estaría ben volver a abrazarte e deixar que xogues a enlearme o pelo só para enfadarme contigo e poder perdoarche ó minuto seguinte. Coido que ás veces boto un pouco de menos as túas chamadas de madrugada e os teus discursos incoherentes, como cando prometiches non namorarte nunca de min e confesaches levar demasiado tempo namorado. Esa noite, como tantas outras, só querías escoitar un si, pero cando teño medo non deixo de dicir que non, e os dous sabemos que o compromiso non é o meu forte. Non sei por que, pero nas noites de verán, nas noites como esta, paréceme máis fácil marcar o teu número. Pero aínda non decidín se o que quero dicirche é que volvas ou que xa non te necesito. Así que quizais agarde a que nos atopemos de novo para cravar as miñas unllas na túa espalda e deixarche unha desas marcas profundas que minten como un para sempre. Que perdida de tempo. E que pouco me queda para marchar lonxe e durmir entre unhas sabas desordeadas que non son túas nin son miñas e que están demasiado almidonadas para agochar os bicos que teño gardados por se ves de visita e me pides un si cando só me saia dicir que non. Pero que conste que a culpa é túa porque nunca me deixas rematar as frases e porque eres demasiado tozudo para pararte a ler entre liñas. Coido que eres demasiado todo para min, que te me fas demasiado dificil e que apenas me quedan folgos para seguir loitando cos botóns da túa camisa. Síntoo, pero xa só teño tempo para o papel en branco e para sentarme nunha tumbona de raias vermellas e brancas e vixiar que non se che acerque ninguna desas raiñas destroadas que só queren coroar o teu peito e facerse co teu reino. Non, iso si que non. Por min podes seguir xogando a namoralas e fuxir antes de que esperten, pero non te atrevas a pedirlles cinco minutos máis cando soe o despertador. Non me obrigues a esquecer o teu número, a borrar da miña memoria os catros, os seises, as cóxegas, os abrazos, as sabas revoltas e que sei eu que máis. Iso non. Non, non, non.

Verde. Ausencia.

Nunca te decataras do ben que cheira Compostela cando está a piques de anoitecer e te confundes cos turistas. Cando por fin te detés, cansa de dar voltas e cos ollos cheos de burbullas de cores coma as desa nena que corrretea ó teu redor mentres xoga a facer pompas de xabón, sorpréndeste a ti mesma pensando que o que che dá medo non é marchar, senón que Compostela non te recoñeza cando volvas chea de verbas en italiano e co olor a Macerata impregnado na túa pel.

Agora que ves o mundo, unha vez máis, dende o chan da praza do Obradoiro sabes por fin o dificil que foi chegar ata aquí. Lembras as ducias de cadernos cheos de frases inconexas, a eterna ameaza da facultade de dereito e a pantasma dese Lugo gris e amurallado que sempre te calma coas súas rúas de vento frío... Lembras todas as veces que tiveches que dicir que non cos dentes apertados e, por un momento, decides esquecer a todos os que foron marchando porque non merecían a pena para centrarte no fermosa que se pon Compostela cando está a piques de anoitecer e ti eres unha turista máis, sentada no chan da praza do Obradoiro. Sen máis compaña que a dun xornal que che parece de antonte e que leva o teu nome escrito, en letra ben pequeniña, na páxina 14.

Marrón. Chocolate.

O tempo pasa máis rápido dende que te decatas de que tes que marchar. De que en menos de seis meses vivirás noutra cidade, noutro país, e de que vas estar incriblemente soa. Os sorrisos que agora te acollen cada mañá non serán máis que lembranzas dos que deixaches atrás, e cada vez que penses nesa Compostela de rúas empedradas notarás que che tembla a barbilla e que estás a piques de botarte a chorar outra vez.

Ti, que tanto presumes de ser forte e independente, levas meses facendo equilibrios sobre unha corda que cada vez está máis preto de romperse, e o peor de todo é que estás desexando que o faga dunha vez, porque iso non pode ser peor que seguir como ata agora.

Non deixas de pensar en todo o que queres facer antes de marchar, no que dirás en cada despedida e en todo o que terás que deixar atrás por falta de espazo na maleta. Non deixas de pensar no moito que vas necesitar ese abrazo, esa ollada, ese aceno cando estés a un tren e dous avións da casa.

Repíteste constantemente a ti mesma que non é o momento para marchar, que che quedan demasiadas cousas que facer aquí e que os necesitas demasiado como para vivir un ano enteiro sen eles. Pero sabes que cando chegue setembro o teu mundo se vai chamar Macerata, e que, a pesar de todo, vas ser feliz alí.

Azul. Ceo.

Pedirche que marches é o meu xeito de dicirche que quero que quedes aquí, comigo, para sempre. Poida que non teña ningún sentido, pero supoño que todo se complica cando é domingo e soa esa vella canción de Bob Dylan.

Case sempre estou preparada, pero ás veces aínda me sorprendo a min mesma marcando o teu número, aínda que os dous saibamos que vou colgar antes do primeiro pitido, Por orgullo. Ou por medo, quen sabe... O que me salva é que mañá será luns outra vez, e cando a canción remate terei que sorrir de novo para que ninguén saiba que foi domingo.

É como cando che dan unha noticia tan importante que non sabes se romper a chorar ou saltar de alegría, e optas por rir a gargalladas para que todos vexan o feliz que eres e deixen de mirarte coma se foses un bicho raro. Pero en realidade sénteste terriblemente estúpida por non ter dito que ti o único que querías era que non cambiase nada e que todo seguise como estaba.

Teño que recoñecer que cada vez que esperto e é domingo sinto a necesidade de volver a ter quince anos, simplemente porque daquela aínda non te coñecía e non tiña que botarte de menos. Pero, xa ves, estou a piques de cumprir os vinte e cada vez a semana ten máis domingos. Súmalle a iso que seguramente ti non existas, e que aínda que así sexa eu nunca te vou atopar, e entenderás como me fai sentir esa vella canción.

Pero, en realidade, non debería queixarme. A meirande parte do tempo son incriblemente feliz. Sei cousas que antes non sabía, e xa só te necesito un día de cada sete, cando Bob se empeña en seguir susurrándome ao oído. O resto do tempo téñoo a el, que non é o que eu quería, nin sequera o que eu buscaba, pero que fai tan ben o seu papel coma eu o meu. E o espectáculo debe continuar. Ou non.

Amarelo. Vida.

"Tus ojos abiertos son como tu historia:

van solos contando mil cosas de ti.

Los veo cual si viera la esfera de un brujo,

les veo paises y escenas de amor..."

Ás veces dame medo parecerme a esa Paula á que lle canta Silvio Rodríguez. Dame medo que os meus ollos me delaten, que falen de todas as bágoas que viron caer, de todas as veces que tiveron que pecharse para non seguir vendo, para non seguir sufrindo.

Ogallá puidera controlalos e facer que só che contaran que cada vez paso máis tempo mirando cara ao horizonte e pensando onde estarei dentro de seis meses, dun ano, de dous. Quero que che falen de todos os lugares que lles quedan por visitar e dos que xa viron.

Se os miras fixamente, seguro que che contan que cando se enfadan brillan con todas as súas forzas e que cando rin se poñen un pouco amarelos. Se os miras fixamente, seguro que te decatas de que non son tan forte, nin tan valente, e de que a maior parte do tempo deixaríao todo atrás se alguén se ofrecera a percorrer comigo unha parte do camiño.

Vermello. Sangue.

Tes toda a razón. Xa non queda nada daquela nena miúda que vivía agarrada a unha barra de ballet e soñaba con ser escritora. Pasaron os anos, xa case vinte, e agora o único que queda é unha rapaza asustada que está cansa de sorrir ao público ao final de cada actuación. Son máis vella e seguramente algo máis lista que a última vez, pero estou moi lonxe de ser máis forte. Xa ves, poida que co tempo aprendera a caer, pero non acabo de pillarlle o truquiño a iso de levantarme unha e outra vez. Debo recoñecer que ás veces aínda boto de menos as tarde de domingo desa outra vida na que os dous eramos felices. Deberíamos sentarnos outra vez diante dunha taza de café para decidir en que momento nos fixemos adultos e decidimos que dicir adeus a cada paso era unha forma de vida razoable. Pero non temos tempo para iso e, ademais, coido que me convertín nunha desas persoas que non miran nunca cara a atrás, que fuxen do que lles fixo dano e se afastan do que saben que pode chegar a facérllelo. Aquí me tes, non me importa sacrificar presente con tal de non hipotecar o futuro, con tal de non ter que darlle explicacións a ninguén. E todo para poder seguir crendo que son libre, aínda que no fondo saiba que esa clase de liberdade pola que loito é unha estupidez, e que o único que necesito e que me abracen forte e me digan que todo todo todo vai estar ben. Pero para iso tería que recoñecer que cando digo ti estou pensando nel, e que sei de sobra que teño diante dos ollos o que me empeño en buscar a centos de kilómetros. En fin, ambos sabemos que en realidade nunca vou marcar o teu, o seu, número para dicir que case nunca teño razón e que o fago mal case todo. Sobre todo ultimamente. O máis probable é que me limite a baixar a cabeza cada vez que nos crucemos e que marche moi lonxe, quizais a outro país, a buscarte. A buscalo.

Branco. Escuma.

Coido que a miña patria, cando remate de construila, terá forma de barco de papel. E vai ser tan pequena que a vou poder agochar nunha botella de cristal e levala comigo cada vez que marche lonxe. Así, poderei lanzala ao mar de vez en cando para que me traia noticias de todas as persoas que fun deixando atrás. Tamén quero que teña vocación de estrela e que se acenda cando se faga de noite e non teña forzas para seguir camiñando,. E que ás veces se transforme nunha caracola para achegala á orella cando ninguén me vexa e que me susurre historias que non sucederon nunca, pero que quizais algún día teña tempo de escribir. E entón sucederán.

Laranxa. Amargo

Branco sobre branco. Silencio. Os primeiros raios de sol desdibuxan a escuridade a través dos ocos da persiana. Ollos abertos. Dous ollos abertos. Soidade. Pés descalzos. Cama desfeita. Dor de cabeza e zapatilas. Domingo. Café. Torradas. Café, torradas, silencio e ocos de persiana.

Negro sobre blanco. Xornal. Dúas culleradas de azucre. Amargo. Outras dúas culleradas de azucre. Aspirina e zume de laranxa. Xornal. Política, deportes, economía. Crucigrama. Catro letras. Dor. Non. Amor. Café. Amargo. Noite anterior. Angustia. Soidade. Mantequilla e mermelada. Laranxa. Amarga. Crucigrama. Catro letras. Medo. Si. Medo.

Negro sobre negro. Ausencia. Cama desfeita. Ducha. Vapor. Domingo. Xornal. Crucigrama. Rúa. Respirar. Afogar. Camiñar. Acenos. Saúdos. Dor de cabeza. Gafas de sol. Mans nos bolsillos. Chuvia, paraugas. Rua. A súa rúa. Repirar. Afogar. 17. 2ºC. Sube.

Branco sobre negro. 2º. C. Porta entreaberta. Penumbra. Agardábate. Café. Doce. Desculpas. Tabaco. Cinceiro, colillas. Palabras. Silencios. Olladas. Mans entrelazadas. Beizos, olladas. Os primeiros raios de sol desdibuxan a escuridade a través dos ocos da persiana.

Gris. Mar.

Onte pensei en escribirche só para contarche que aquí o mar, cando se enfada, ten a cor dos teus ollos. Pero entón lembrei que xa non téño dereito a escribirche, que xa non podo contarche nada. Nin sequera que aquí o mar, cando comezan a acenderse as farolas do paseo, xoga a facerlle cóxegas á praia case vacía para facerlle esquecer o gris que se pon cando se enfada.

Negro. Noite.

As cinco e trinta e cinco. O meu cepillo de dentes parece estar cómodo sobre o teu lavabo, e eu tamén o estou con esa vella camiseta dos Rolling Stones que me chega case ata os xeonllos. De volta ao cuarto, atópote apoiado no peitoril da fiestra, coa vista fixa nas luces desa cidade que agora dorme. Pronuncio e teu nome, pero ti non escoitas. Non me escoitas, sempre absorto nos teus pensamentos, e eu quedo coas ganas de preguntarche que está pasando pola túa cabeza. Comeza a facer frío. Pechas a fiestra. Xiraste. Por fin te decatas de que estou sentada no borde da cama, da túa cama, con esa vella camiseta dos Rolling Stones que, agora si, me cubre os xeonllos. Sorrís, achégaste e abrazasme. Non necesariamente por esa orde. Apago a luz. A fiestra está pechada e ti ules a noite e estrelas.