Laranxa. Macerata.

Nin unha cousa nin a outra: nin sei dicir adeus, nin quero facelo. Nunca me gustaron as despedidas e agora que estou a piques de afrontar unha –a máis dificil de todas, quizais- sinto a necesidade de sorrir máis forte que nunca e de marchar pola porta de atrás sen que ninguén se decate. Non teño medo á distancia, e moito menos ó esquecemento, pero fáiseme raro pensar en todo o que non vou vivir mentres estea vivindo outra cousa. E é que cando alguén é feliz debería quedar quieto e desfrutalo, pero eu sempre tiven a cabeza chea de paxaros e a tendencia a buscar lonxe o que non sei recoñecer nas distancias curtas.

Levo media vida empaquetando recordos, erros e batallas perdidas e coido que a estas alturas xa non vou cambiar. Nunca souben pedir perdón e só dou as grazas a destempo e de mala gana, pero –por esta vez- gustaríame facelo ben. Sei que cando volva algunhas cousas van seguir exactamente igual que até agora, e que outras xa nunca volverán ser o mesmo, pero, en todo caso, a decisión, a culpa e a responsabilidade son miñas, así que non penso queixarme máis do necesario.

Os que me coñecen saben que xa decidira marchar de Erasmus antes de entrar sequera na universidade. Acababa de cumprir os dezaoito e de matricularme en Xornalismo e a miña única preocupación era lanzar moedas á Fontana de Trevi para asegurarme de que ía voltar a Roma. Italia non é, logo, algo casual. E Macerata tampouco, no fondo. Son unha persoa que deixa pouco espazo para as casualidades, e xa hai tempo que teño negociada esta aventura cunha desas meigas nas que só cremos eu e mailos turistas que visitan Compostela.

Marchar non supón ningún problema cando se ten un sitio ó que regresar, e a min agárdame un cuarto de paredes verdes cheo de fadas, bailarinas de ballet e coxíns de raias que vai seguir cheirando ó meu perfume por moito tempo que tarde en volver. No fondo sei que a distancia é relativa, que un ano non é tanto e que marcho coa seguridade de que até agora as cousas sempre me sairon ben. Non é que crea moito niso do destino, pero teño que recoñecer que perdo moito tempo pensando no que pasaría se elixira outro instituto, ou otra universidade, ou outro colexio maior… Se fixera dereito en Deusto ou filoloxía clásica en Salamanca hoxe sería unha persoa ben diferente, iso seguro.

Non sei se foron as conversas eternas tirados nos sofás de prensa ou se foi simplemente Compostela, pero o certo é que cambiei moito nos últimos tempos. Pero aínda que xa non lle bote dous azucariños, o café con leite de Brisas segue sendo igual de doce porque vós seguides sentadas enfrente, e iso vai ser así cando acendan as luces de Nadal, Marta xa non estea en Chile e o señor alcalde nos deleite coas súas panxoliñas andaluzas a todo volume na Praza Maior. Por moito que me queixe, sempre teño ganas de volver á cidade das murallas e de respirar ese frío que fai que se me poña vermello o nariz e que me entumece as mans aínda que leve luvas. Pero seguramente o que máis vou botar de menos é Compostela, coa súa chuvia, o seu sabor a pedra mollada e os seu aroma a mércores noite e crema de oruxo.

Tomando prestadas as palabras dun bo amigo (Dani: grazas unha vez máis por ser, por estar e por facer que baixe ó buzón en pixama e de madrugada), o importante é que nos queden os tés, as conversas, a paciencia e as risas deste ano e dos anteriores. Por min non vos preocupedes, marcho por unha cuestión de fe e penso volver por unha cuestión de lealdade. E vou estar ben, iso seguro. Ride, discutide, soñade, saíde, entrade, marchade, volvede, subide, baixade, desfrutade, falade, escoitade, pensade, actuade e todas esas cousas para as que, en realidade, non me necesitades.

Negro. Luz.

Estes días aprendín que é fisicamente imposible meter toda a miña roupa no meu armario e que me levanto de moito mellor humor cando durmo acompañada. Agora sei que os primeiros vinte anos da miña vida poden resumirse nun domingo de agosto e que este é o noso último verán, en moitos sentidos. Cando tiñamos quince e pensábamos no futuro sentábanos moito mellor cumprir anos, de verdade que si.

A miña terceira mudanza en tres meses fíxome pensar en tódalas veces que tiven que facer as maletas, en tódalas veces que tiven que marchar. Coido que ultimamente pasei demasiado tempo perdida entre aeroportos e estacións, agardando a que alguén me pida que pare dunha vez. Pero a música segue soando e eu xa estou afeita a sorrir e fuxir a partes iguais.

É como cando soa a voz de Sabina e cada frase se me crava na alma coa mesma forza que o facían os seus dentes no meu pescozo. Sinto o medo, a presión e as ganas de volver atrás, pero cos anos aprendín a aguantar as ganas de chorar e a contarlle ó papel en branco todo iso que non me atrevo nin a dicirme a min mesma.

Xa non sei nin se son o que os demais ven en min, nin se de verdade o boto de menos. Ás veces penso que si, pero supoño que en realidade o que pasa é que empezo a estar un pouco farta de estar soa, e unha vez máis non é el, son eu o que falla. Quizais un día destes me deixe de chorradas e decida darme unha oportunidade. Quen sabe.

Polo de agora, teño máis do que nunca tiven. Están elas que o son absolutamente todo e tamén el, o amigo e o confidente, que ocupa case todo o espazo e non deixa que me dé conta de que na miña vida empeza a haber un oco demasiado grande, un oco cheo de silencios, palabras a destempo, olladas perdidas e ausencias, moitas ausencias.