Azul marino. Whisky.

Nunha desas madrugadas de whisky con laranxa e conversas trascendentais, puxémonos a falar de todo o que temos que facer antes de cumprir os trinta. Temos dez anos, concluimos, para rematar de facernos adultos, para atopar un traballo estable e a parella definitiva e quizais tamén para ser pais ou nais e para crear da nada un lugar ó que despois chamar fogar. Non lembro se estábamos xa pola terceira ou pola cuarta ronda cando alguén propuxo un brinde: polo fin do tempo da inocencia e o comezo da era do compromiso.

Aquela noite que puido ser a de onte, decateime de que vinte anos non son moitos, pero para moitas cousas son demasiados. Xa non basta con querer ser, hai que empezar a trazar un plan, e iso é case imposible cando o que che gustaría é vivir cen vidas pero só podes escoller unha. Penso que o único bo de irse achegando a iso que se empeñan en chamar vida adulta é que cada día rimos máis e máis fote, que cada ano dedicamos máis tempo ás conversas e ós pequenos detalles. Viaxamos máis lonxe e con máis equipaxe, coma se non nos importara cargar con todas esas cousas que só teñen sentido no momento de voltar por fin á casa. Somos máis grises e un pouco máis sabios, menos pero mellores, e xogamos continuamente a autoconvencernos de que é unha cuestión de calidade e non de cantidade.

Cada discurso, cada frase da vida diaria, adquire o tono dunha especie de oda á autonomía, por moi cara que nos custe ás veces. Quizais sexa por iso ou quizais porque a vixésima primavera pesa máis do que pesaban as anteriores, pero últimamente non podo evitar fuxir da xente e o ruido para refuxiarme no barullo de calquera cafetería chea de conversas fragmentarias en linguas que coñezo de sobra pero que se me antollan estranas.

Madurar é, no fondo, irse facendo pequeniño, xirar sobre un mesmo para volver sempre ó mesmo punto e avanzarar despacio e perdendose unha e mil veces en cada tramo do camiño. Odio recoñecelo, pero cada ano que cumpro faime perder máis tempo construindo frases inconexas e tarareando melodías desas que se me pegan á pel e fan que se me nuble a vista.

Antes era capaz de poñelo todo en terceira persona, de esquecer o contido e pararme a analizar a forma e a sonoridade de cada palabra, pero últimamente escribo a borbotóns e enchéndoo todo de tachaduras e parafrases eternas. Xa hai bastante tempo que só conto en clave de “eu” e que o meu único intre de calma é o encontro coas páxinas de política dos xornais de onte. Estou perdendo folgos e gañando identidade a marchas forzadas e iso é tan bo e tan malo que axiña me autodeclaro incapaz de afrontalo e me sinto obrigada a deixar que as cousas se resolvan por si mesmas.

Pouco a pouco estoume curtindo co conflito diario, cos desequilibrios constantes entre o presente e os ausentes e coa consolidación definitiva do que empezaron sendos ó pequeñas teimas e agora son costumes inalterables. Dedico demasiado tempo e pensar en conceptos demasiado abstractos e a buscar solución a problemas que nin son meus nin dependen de min pero que por algún estrano motivo me mancan coma se fosen cousa miña. Sei que é absurdo, pero ás veces parece coma se a medida que me fago forte quixese ser fráxil e romperme en centos de miles de millóns de pequenos anacos.

Verde botella. Mensaxe.

A distancia e as ausencias son relativas cando a terceira taza de café xa está baleira e de fondo soa a mesma canción que escoitaba cando tiñamos quince ou dezaseis anos e eu soñaba con que algún día viviría en Italia. Claro que daquela non sabía que marchar só é fácil as dúas ou tres primeiras veces, e que chega un momento no que queres estar en tantos sitios á vez que a túa cabeza di basta. Entón a única solución é deixar atrás a madeixa de sabas revoltas, apoiarte no peitoril da fiestra e respirar calquera rúa desta cidade que só me gusta porque está lonxe de case todo o que coñezo.

Nunha desas tardes de adeuses e maletas a medio facer, alguén me dixo que o peor de todo é que non ía botar de menos. Supoño que naquel momento eu non o entendín, convencida de que deixalo todo ía ser unha especie de suplicio e de que os próximos meses ían ser un continuo querer voltar á casa. Pero agora sei que iso da morriña non ten nada que ver con estranar o pasado, senón que é máis ben ese medo que che entra cando te decatas de que podes empezar de cero en calquera parte, e de que podes ser feliz sen todo iso que crías absolutamente imprescindible.

Xa hai tempo que sei que a chuvia é a única cousa que fai que tódalas ciudades parezan iguais. Ninguén o entende por aquí, pero cando creces entre charcos, tardes de vento e paraugas de cores aprendes a sorrir máis forte nos días de tormenta. Eres capaz de sentir a pedra a montaña e o mar de fondo só con escoitar a voz de cada trono. Dalgún xeito, a chuvia igualao todo. Fai que non me importe se isto se chama Macerata ou se vós estedes lonxe, e que só me preocupe que non pare de chover ata que canse de coller un tren tras outro e chegue a hora de volver á casa.

Pero de momento non teño présa. Gústame o cheiro desta praza onde só ondean bandeiras vermellas, brancas e verdes e onde só se sinten as voces e non as pegadas. Ás veces pensó que podería quedar para sempre neste mundo de acentos estranos e xente con presa, pero sei que cando sopre o vento do norte terei que volver a facer a maleta e seguir viaxando. Unha vez que consegues diluir en cada sorbo de café a frontera entre estranar e necesitar, a única diferenza entre marchar e fuxir é a data de regreso.

Houbo un tempo no que estaba disposta a renunciar a case todo con tal de que non cambiara case nada, pero coido que dende que sei que non estou feita para determe e agardar a que as cousas pasen, o único que me queda é asumir que os próximos dous, cinco, dez anos da miña vida van consistir básicamente nunha continua fuxida cara a adiante. E o peor de todo é que non teño nin a menor idea de onde vou sacar o valor para dicir que aínda non sei se vou volver ou se quero facelo.

Agora mesmo do único que teño ganas e de coller o próximo tren e de seguir enchendo páxinas coas miñas viaxes a ninguna parte. Quizais sexa porque últimamente o meu día a día se escribe en catro ou cinco idiomas distintos, pero o certo é que cada vez me costa máis atopar as palabras axeitadas para falar da persoa na que me estou convertendo, e iso obrígame a finxir que por aquí as cousas están como sempre, aínda que non sempre estiveran do mesmo xeito. Nesta nova vida na que teño tanto tempo que non teño tempo para nada, estou aprendendo a ser sen vós, e debo dicir que é unha lección moito máis dura do que agardaba. E é que empezar de novo é especialmente difícil cando acabas de cumprir vinte anos e queres estar un pouco en todas partes. Polo de agora o único que teño claro é que a miña única opción é saír á rúa, abrir o paraugas e deixar que a chuvia siga caendo e que as bandeiras vermellas, brancas e verdes ondeen ó meu paso. E que se escoite a miña voz, non as miñas pegadas.