Vermello. Sabas revoltas.

Últimamente, teño a sensación de vivir nunha eterna despedida. Estou farta de adeuses, de últimas veces, de portas que se pechan e que (quizais) o fan para sempre. Estou tan farta -tan cansa-, que ás veces penso que esta etapa xa hai tempo que está rematada, e que o que estou vivindo agora non é máis que un absurdo epílogo que ningún director incluiría na súa película.

Os cambios son así, instantáneos, brutais. E non hai xeito de paralos. Un día ergueste e camiñas distinto, e xa non te sintes cómoda na túa pel. O vento do norte volve soprar, pero en vez de asumilo e facer as maletas como tantas outras veces, prefiro quedarme onde estou e deixar que o frío me conxele o sorriso. Nesta búsqueda de min mesma, non hai ancla nin punto de partida, e o único que merece a pena é espertar entre sabas revoltas e retrasar un minuto máis a miña fuxida cara adiante.

O único que sempre tiven claro é que é mellor marchar antes de que sexa tarde, antes de que as cousas se me vaian das mans. É mellor marchar, pero non quero. Non esta vez. Cometín o erro de volver a un sitio onde fun terrible e dolorosamente feliz, e coido que non vai ser tan fácil deixalo. Teño a oportunidade de empezar de cero e a certeza de que, se algún día dou un paso atrás, nin sequera eu mesma vou ser capaz de recoñecerme.

E xa non valen as páxinas en branco nin as terminais de aeroporto. Non podo seguir facendo malabarismos con trens a ningunha parte e nomes de cidade que non sei pronunciar. Agora mesmo a felicidade antollaseme unha perda de tempo e o único que me consola son os primeiros acordes de Tiny Dancer e as conversas que rozan a madrugada.

Laranxa. Madrugadas.

Cruzarme contigo por casualidade. Mirarte e que me mires. Seguir sorrindo incluso cando ti xa non podes verme. Saber exactamente a que hora vai soar o teléfono. Que me invites a un café. Aprenderme de memoria cada un dos teus xestos. Deixar que me enganes ata que amaneza. Cruzarme contigo por casualidade.

Amarelo. Polvo de fadas.

Cando tiña quince anos quería ser Kapucinsky, pero coido que o cinismo me gañou a partida. Quería vivir aferrada a unha maleta chea de páxinas en branco, contar lugares e vidas que non tiveran nada que ver comigo. E tardei demasiado en aprender que, aínda que as dúas cousas sexan o mesmo, eu teño vocación de xornalista e non de escritora.

Cando tiña quince anos quería ser novelista, pero non fun capaz de atopar unha historia que ocupase as suficientes páxinas e quedei sen nada que contar. Así que, unha vez esgotada a miña ración de polvo de fadas, tiven que reinventarme a marchas forzadas e creo que, sen darme conta, permitín que o demo levase a miña alma a cambio de nada.

Cando tiña quince anos, escribía para emocionar, para facer pensar, pero supoño que agora só o fago por costume. Encher páxinas converteuse nunha especie de terapia, nun xeito de aliviar o baleiro que me queima por dentro. Cada frase coherente que consigo esbozar é unha bocanada de aire puro, unha excusa para retrasar un minuto máis o punto e final.

Nalgún punto do camiño, decateime de que non son o que era, ou de que o son, pero multiplicado por dez. A miña ollada xa non ten esa forza de quen quere comer o mundo e non sabe por onde empezar, e hai tempo que asumín que ser adulto é estar só, e que é así como se toman as decisións máis difíciles.

E en lugar de ser máis sabia, son máis realista. E en lugar de ser máis forte, son máis resistente. Pásame un pouco como a aquela muller á que lle cantaba Kutxi Romero: xa non me rompo en mil pedazos despois de cada caída, senón que trato de conformarme, de adaptarme. Coma se estivera feita de vimbio.