Granate. Risk.

Unha vez, estiven a piques de atopalo. Coñecín a un home que entendía que me gusta desfrutar en silencio do café e o xornal e que non se empeñaba en cruzar a liña que divide a miña metade da cama do resto do mundo só para abrazarme coma se fora marchar a algunha parte mentres el durmía. Parece que se decatou de que non me gusta decepcionar a ninguén, e que se intentan amarrarme sinto a necesidade inmediata de fuxir lonxe. E non teño por costume volver atrás.

En fin, o importante é que creo que el era ese home, ou que ese home era el, non teño moi claro se vai primeiro o ovo ou a galiña. O caso é que lle gustaban os xeados de fresa e de vez en cando non lle importaba que o cambiase pola voz de Kutxi Romero ou que quedara durmida coa súa ó outro lado do teléfono. Atopeino e era perfecto, pero non estaba eu para esas cousas, así que decidín fuxir antes de que intentara amarrarme.

O fallo é que esquecín dicirlle que non quería marchar, que só o estaba poñendo a proba, e para cando regresei el xa non estaba. Xa ninguén me miraba por riba do xornal e compartía comigo domingos de sofá e xeado de fresa. Marchei, voltei, marchou e non volveu. E isa é a nosa historia.

Si. Coido que esa vez estiven a piques de atopalo. Aínda hoxe penso que se volvemos a cruzarnos poida que non me importe demasiado que de vez en cando se atreva a invadir o meu lado da cama. Ata podo facer como que non sei xogar ó Risk só para que el me volva aprender e se enfade cando lle gañe cinco partidas seguidas.

Pero el era un pouco coma min, así que non creo que volva. Seguramente o lóxico é que eu saia a buscalo, que berre o seu nome letra por letra ata quedar sen voz coma naquelas noites de xoves eternas que remataban coa miña metade da súa cama invadida. Coma no Risk, exacto.

Branco. Sabas revoltas.

Nas noites de verán, paréceme máis fácil marcar o teu número. Dous seises, un par de catros e os meus dedos poden seguir sós, como cando baixaban polo teu brazo facéndoche cóxegas. Estaría ben volver a abrazarte e deixar que xogues a enlearme o pelo só para enfadarme contigo e poder perdoarche ó minuto seguinte. Coido que ás veces boto un pouco de menos as túas chamadas de madrugada e os teus discursos incoherentes, como cando prometiches non namorarte nunca de min e confesaches levar demasiado tempo namorado. Esa noite, como tantas outras, só querías escoitar un si, pero cando teño medo non deixo de dicir que non, e os dous sabemos que o compromiso non é o meu forte. Non sei por que, pero nas noites de verán, nas noites como esta, paréceme máis fácil marcar o teu número. Pero aínda non decidín se o que quero dicirche é que volvas ou que xa non te necesito. Así que quizais agarde a que nos atopemos de novo para cravar as miñas unllas na túa espalda e deixarche unha desas marcas profundas que minten como un para sempre. Que perdida de tempo. E que pouco me queda para marchar lonxe e durmir entre unhas sabas desordeadas que non son túas nin son miñas e que están demasiado almidonadas para agochar os bicos que teño gardados por se ves de visita e me pides un si cando só me saia dicir que non. Pero que conste que a culpa é túa porque nunca me deixas rematar as frases e porque eres demasiado tozudo para pararte a ler entre liñas. Coido que eres demasiado todo para min, que te me fas demasiado dificil e que apenas me quedan folgos para seguir loitando cos botóns da túa camisa. Síntoo, pero xa só teño tempo para o papel en branco e para sentarme nunha tumbona de raias vermellas e brancas e vixiar que non se che acerque ninguna desas raiñas destroadas que só queren coroar o teu peito e facerse co teu reino. Non, iso si que non. Por min podes seguir xogando a namoralas e fuxir antes de que esperten, pero non te atrevas a pedirlles cinco minutos máis cando soe o despertador. Non me obrigues a esquecer o teu número, a borrar da miña memoria os catros, os seises, as cóxegas, os abrazos, as sabas revoltas e que sei eu que máis. Iso non. Non, non, non.

Verde. Ausencia.

Nunca te decataras do ben que cheira Compostela cando está a piques de anoitecer e te confundes cos turistas. Cando por fin te detés, cansa de dar voltas e cos ollos cheos de burbullas de cores coma as desa nena que corrretea ó teu redor mentres xoga a facer pompas de xabón, sorpréndeste a ti mesma pensando que o que che dá medo non é marchar, senón que Compostela non te recoñeza cando volvas chea de verbas en italiano e co olor a Macerata impregnado na túa pel.

Agora que ves o mundo, unha vez máis, dende o chan da praza do Obradoiro sabes por fin o dificil que foi chegar ata aquí. Lembras as ducias de cadernos cheos de frases inconexas, a eterna ameaza da facultade de dereito e a pantasma dese Lugo gris e amurallado que sempre te calma coas súas rúas de vento frío... Lembras todas as veces que tiveches que dicir que non cos dentes apertados e, por un momento, decides esquecer a todos os que foron marchando porque non merecían a pena para centrarte no fermosa que se pon Compostela cando está a piques de anoitecer e ti eres unha turista máis, sentada no chan da praza do Obradoiro. Sen máis compaña que a dun xornal que che parece de antonte e que leva o teu nome escrito, en letra ben pequeniña, na páxina 14.