Estes días aprendín que é fisicamente imposible meter toda a miña roupa no meu armario e que me levanto de moito mellor humor cando durmo acompañada. Agora sei que os primeiros vinte anos da miña vida poden resumirse nun domingo de agosto e que este é o noso último verán, en moitos sentidos. Cando tiñamos quince e pensábamos no futuro sentábanos moito mellor cumprir anos, de verdade que si.
A miña terceira mudanza en tres meses fíxome pensar en tódalas veces que tiven que facer as maletas, en tódalas veces que tiven que marchar. Coido que ultimamente pasei demasiado tempo perdida entre aeroportos e estacións, agardando a que alguén me pida que pare dunha vez. Pero a música segue soando e eu xa estou afeita a sorrir e fuxir a partes iguais.
É como cando soa a voz de Sabina e cada frase se me crava na alma coa mesma forza que o facían os seus dentes no meu pescozo. Sinto o medo, a presión e as ganas de volver atrás, pero cos anos aprendín a aguantar as ganas de chorar e a contarlle ó papel en branco todo iso que non me atrevo nin a dicirme a min mesma.
Xa non sei nin se son o que os demais ven en min, nin se de verdade o boto de menos. Ás veces penso que si, pero supoño que en realidade o que pasa é que empezo a estar un pouco farta de estar soa, e unha vez máis non é el, son eu o que falla. Quizais un día destes me deixe de chorradas e decida darme unha oportunidade. Quen sabe.
Polo de agora, teño máis do que nunca tiven. Están elas que o son absolutamente todo e tamén el, o amigo e o confidente, que ocupa case todo o espazo e non deixa que me dé conta de que na miña vida empeza a haber un oco demasiado grande, un oco cheo de silencios, palabras a destempo, olladas perdidas e ausencias, moitas ausencias.
No hay comentarios:
Publicar un comentario