domingo, 3 de mayo de 2009

Azul. Ceo.

Pedirche que marches é o meu xeito de dicirche que quero que quedes aquí, comigo, para sempre. Poida que non teña ningún sentido, pero supoño que todo se complica cando é domingo e soa esa vella canción de Bob Dylan.

Case sempre estou preparada, pero ás veces aínda me sorprendo a min mesma marcando o teu número, aínda que os dous saibamos que vou colgar antes do primeiro pitido, Por orgullo. Ou por medo, quen sabe... O que me salva é que mañá será luns outra vez, e cando a canción remate terei que sorrir de novo para que ninguén saiba que foi domingo.

É como cando che dan unha noticia tan importante que non sabes se romper a chorar ou saltar de alegría, e optas por rir a gargalladas para que todos vexan o feliz que eres e deixen de mirarte coma se foses un bicho raro. Pero en realidade sénteste terriblemente estúpida por non ter dito que ti o único que querías era que non cambiase nada e que todo seguise como estaba.

Teño que recoñecer que cada vez que esperto e é domingo sinto a necesidade de volver a ter quince anos, simplemente porque daquela aínda non te coñecía e non tiña que botarte de menos. Pero, xa ves, estou a piques de cumprir os vinte e cada vez a semana ten máis domingos. Súmalle a iso que seguramente ti non existas, e que aínda que así sexa eu nunca te vou atopar, e entenderás como me fai sentir esa vella canción.

Pero, en realidade, non debería queixarme. A meirande parte do tempo son incriblemente feliz. Sei cousas que antes non sabía, e xa só te necesito un día de cada sete, cando Bob se empeña en seguir susurrándome ao oído. O resto do tempo téñoo a el, que non é o que eu quería, nin sequera o que eu buscaba, pero que fai tan ben o seu papel coma eu o meu. E o espectáculo debe continuar. Ou non.

No hay comentarios:

Publicar un comentario