Granate. Risk.

Unha vez, estiven a piques de atopalo. Coñecín a un home que entendía que me gusta desfrutar en silencio do café e o xornal e que non se empeñaba en cruzar a liña que divide a miña metade da cama do resto do mundo só para abrazarme coma se fora marchar a algunha parte mentres el durmía. Parece que se decatou de que non me gusta decepcionar a ninguén, e que se intentan amarrarme sinto a necesidade inmediata de fuxir lonxe. E non teño por costume volver atrás.

En fin, o importante é que creo que el era ese home, ou que ese home era el, non teño moi claro se vai primeiro o ovo ou a galiña. O caso é que lle gustaban os xeados de fresa e de vez en cando non lle importaba que o cambiase pola voz de Kutxi Romero ou que quedara durmida coa súa ó outro lado do teléfono. Atopeino e era perfecto, pero non estaba eu para esas cousas, así que decidín fuxir antes de que intentara amarrarme.

O fallo é que esquecín dicirlle que non quería marchar, que só o estaba poñendo a proba, e para cando regresei el xa non estaba. Xa ninguén me miraba por riba do xornal e compartía comigo domingos de sofá e xeado de fresa. Marchei, voltei, marchou e non volveu. E isa é a nosa historia.

Si. Coido que esa vez estiven a piques de atopalo. Aínda hoxe penso que se volvemos a cruzarnos poida que non me importe demasiado que de vez en cando se atreva a invadir o meu lado da cama. Ata podo facer como que non sei xogar ó Risk só para que el me volva aprender e se enfade cando lle gañe cinco partidas seguidas.

Pero el era un pouco coma min, así que non creo que volva. Seguramente o lóxico é que eu saia a buscalo, que berre o seu nome letra por letra ata quedar sen voz coma naquelas noites de xoves eternas que remataban coa miña metade da súa cama invadida. Coma no Risk, exacto.