Azul marino. Whisky.

Nunha desas madrugadas de whisky con laranxa e conversas trascendentais, puxémonos a falar de todo o que temos que facer antes de cumprir os trinta. Temos dez anos, concluimos, para rematar de facernos adultos, para atopar un traballo estable e a parella definitiva e quizais tamén para ser pais ou nais e para crear da nada un lugar ó que despois chamar fogar. Non lembro se estábamos xa pola terceira ou pola cuarta ronda cando alguén propuxo un brinde: polo fin do tempo da inocencia e o comezo da era do compromiso.

Aquela noite que puido ser a de onte, decateime de que vinte anos non son moitos, pero para moitas cousas son demasiados. Xa non basta con querer ser, hai que empezar a trazar un plan, e iso é case imposible cando o que che gustaría é vivir cen vidas pero só podes escoller unha. Penso que o único bo de irse achegando a iso que se empeñan en chamar vida adulta é que cada día rimos máis e máis fote, que cada ano dedicamos máis tempo ás conversas e ós pequenos detalles. Viaxamos máis lonxe e con máis equipaxe, coma se non nos importara cargar con todas esas cousas que só teñen sentido no momento de voltar por fin á casa. Somos máis grises e un pouco máis sabios, menos pero mellores, e xogamos continuamente a autoconvencernos de que é unha cuestión de calidade e non de cantidade.

Cada discurso, cada frase da vida diaria, adquire o tono dunha especie de oda á autonomía, por moi cara que nos custe ás veces. Quizais sexa por iso ou quizais porque a vixésima primavera pesa máis do que pesaban as anteriores, pero últimamente non podo evitar fuxir da xente e o ruido para refuxiarme no barullo de calquera cafetería chea de conversas fragmentarias en linguas que coñezo de sobra pero que se me antollan estranas.

Madurar é, no fondo, irse facendo pequeniño, xirar sobre un mesmo para volver sempre ó mesmo punto e avanzarar despacio e perdendose unha e mil veces en cada tramo do camiño. Odio recoñecelo, pero cada ano que cumpro faime perder máis tempo construindo frases inconexas e tarareando melodías desas que se me pegan á pel e fan que se me nuble a vista.

Antes era capaz de poñelo todo en terceira persona, de esquecer o contido e pararme a analizar a forma e a sonoridade de cada palabra, pero últimamente escribo a borbotóns e enchéndoo todo de tachaduras e parafrases eternas. Xa hai bastante tempo que só conto en clave de “eu” e que o meu único intre de calma é o encontro coas páxinas de política dos xornais de onte. Estou perdendo folgos e gañando identidade a marchas forzadas e iso é tan bo e tan malo que axiña me autodeclaro incapaz de afrontalo e me sinto obrigada a deixar que as cousas se resolvan por si mesmas.

Pouco a pouco estoume curtindo co conflito diario, cos desequilibrios constantes entre o presente e os ausentes e coa consolidación definitiva do que empezaron sendos ó pequeñas teimas e agora son costumes inalterables. Dedico demasiado tempo e pensar en conceptos demasiado abstractos e a buscar solución a problemas que nin son meus nin dependen de min pero que por algún estrano motivo me mancan coma se fosen cousa miña. Sei que é absurdo, pero ás veces parece coma se a medida que me fago forte quixese ser fráxil e romperme en centos de miles de millóns de pequenos anacos.