Verde botella. Mensaxe.

A distancia e as ausencias son relativas cando a terceira taza de café xa está baleira e de fondo soa a mesma canción que escoitaba cando tiñamos quince ou dezaseis anos e eu soñaba con que algún día viviría en Italia. Claro que daquela non sabía que marchar só é fácil as dúas ou tres primeiras veces, e que chega un momento no que queres estar en tantos sitios á vez que a túa cabeza di basta. Entón a única solución é deixar atrás a madeixa de sabas revoltas, apoiarte no peitoril da fiestra e respirar calquera rúa desta cidade que só me gusta porque está lonxe de case todo o que coñezo.

Nunha desas tardes de adeuses e maletas a medio facer, alguén me dixo que o peor de todo é que non ía botar de menos. Supoño que naquel momento eu non o entendín, convencida de que deixalo todo ía ser unha especie de suplicio e de que os próximos meses ían ser un continuo querer voltar á casa. Pero agora sei que iso da morriña non ten nada que ver con estranar o pasado, senón que é máis ben ese medo que che entra cando te decatas de que podes empezar de cero en calquera parte, e de que podes ser feliz sen todo iso que crías absolutamente imprescindible.

Xa hai tempo que sei que a chuvia é a única cousa que fai que tódalas ciudades parezan iguais. Ninguén o entende por aquí, pero cando creces entre charcos, tardes de vento e paraugas de cores aprendes a sorrir máis forte nos días de tormenta. Eres capaz de sentir a pedra a montaña e o mar de fondo só con escoitar a voz de cada trono. Dalgún xeito, a chuvia igualao todo. Fai que non me importe se isto se chama Macerata ou se vós estedes lonxe, e que só me preocupe que non pare de chover ata que canse de coller un tren tras outro e chegue a hora de volver á casa.

Pero de momento non teño présa. Gústame o cheiro desta praza onde só ondean bandeiras vermellas, brancas e verdes e onde só se sinten as voces e non as pegadas. Ás veces pensó que podería quedar para sempre neste mundo de acentos estranos e xente con presa, pero sei que cando sopre o vento do norte terei que volver a facer a maleta e seguir viaxando. Unha vez que consegues diluir en cada sorbo de café a frontera entre estranar e necesitar, a única diferenza entre marchar e fuxir é a data de regreso.

Houbo un tempo no que estaba disposta a renunciar a case todo con tal de que non cambiara case nada, pero coido que dende que sei que non estou feita para determe e agardar a que as cousas pasen, o único que me queda é asumir que os próximos dous, cinco, dez anos da miña vida van consistir básicamente nunha continua fuxida cara a adiante. E o peor de todo é que non teño nin a menor idea de onde vou sacar o valor para dicir que aínda non sei se vou volver ou se quero facelo.

Agora mesmo do único que teño ganas e de coller o próximo tren e de seguir enchendo páxinas coas miñas viaxes a ninguna parte. Quizais sexa porque últimamente o meu día a día se escribe en catro ou cinco idiomas distintos, pero o certo é que cada vez me costa máis atopar as palabras axeitadas para falar da persoa na que me estou convertendo, e iso obrígame a finxir que por aquí as cousas están como sempre, aínda que non sempre estiveran do mesmo xeito. Nesta nova vida na que teño tanto tempo que non teño tempo para nada, estou aprendendo a ser sen vós, e debo dicir que é unha lección moito máis dura do que agardaba. E é que empezar de novo é especialmente difícil cando acabas de cumprir vinte anos e queres estar un pouco en todas partes. Polo de agora o único que teño claro é que a miña única opción é saír á rúa, abrir o paraugas e deixar que a chuvia siga caendo e que as bandeiras vermellas, brancas e verdes ondeen ó meu paso. E que se escoite a miña voz, non as miñas pegadas.