Amarelo. Polvo de fadas.

Cando tiña quince anos quería ser Kapucinsky, pero coido que o cinismo me gañou a partida. Quería vivir aferrada a unha maleta chea de páxinas en branco, contar lugares e vidas que non tiveran nada que ver comigo. E tardei demasiado en aprender que, aínda que as dúas cousas sexan o mesmo, eu teño vocación de xornalista e non de escritora.

Cando tiña quince anos quería ser novelista, pero non fun capaz de atopar unha historia que ocupase as suficientes páxinas e quedei sen nada que contar. Así que, unha vez esgotada a miña ración de polvo de fadas, tiven que reinventarme a marchas forzadas e creo que, sen darme conta, permitín que o demo levase a miña alma a cambio de nada.

Cando tiña quince anos, escribía para emocionar, para facer pensar, pero supoño que agora só o fago por costume. Encher páxinas converteuse nunha especie de terapia, nun xeito de aliviar o baleiro que me queima por dentro. Cada frase coherente que consigo esbozar é unha bocanada de aire puro, unha excusa para retrasar un minuto máis o punto e final.

Nalgún punto do camiño, decateime de que non son o que era, ou de que o son, pero multiplicado por dez. A miña ollada xa non ten esa forza de quen quere comer o mundo e non sabe por onde empezar, e hai tempo que asumín que ser adulto é estar só, e que é así como se toman as decisións máis difíciles.

E en lugar de ser máis sabia, son máis realista. E en lugar de ser máis forte, son máis resistente. Pásame un pouco como a aquela muller á que lle cantaba Kutxi Romero: xa non me rompo en mil pedazos despois de cada caída, senón que trato de conformarme, de adaptarme. Coma se estivera feita de vimbio.