Dourado. Brindis.

"Y así crecí volando, y volé tan deprisa

que hasta mi propia sombra de vista me perdió.

Para borrar mis huellas destrocé mi camisa,

confundí con estrellas las luces de neón..."

O 2010 foi un ano tan intenso coma o mellor dos cafés, tan definitivo coma un punto e final e tan desesperado como a última calada. Foi un ano de contrastes e claroscuros, un capricho impresionista no que unhas veces eran as luces as que agochaban as sombras, e outras todo se volvía negro para, despois, unha mañá calquera, cegarme coa súa claridade e obrigarme a empezar de cero e a reinventarme por enésima vez. Por seguir coas metáforas pictóricas, direi que, dende a perspectiva deste 31 de decembro, os últimos 365 días antollásenme unha acumulación de pinceladas curtas, furiosas, precisas, aleatorias. A súa hiperactividade. O son do seu riso. Os seus dedos entrelazados no meu cabelo. O viva que me facía sentir. As viaxes en tren. As resacas. O derradeiro abrazo. As horas perdidas na terminal de calquera aeroporto. A neve. O whisky. Os descoñecidos. Aquela sensación de invencibilidade. O ministro de Fomento. A partida. O regreso. A familia. As discusións políticas. Compostela. A morriña. As conversas eternas. As noites reversibles. O amor. As decisións difíciles. As festas de disfraces. A súa voz ó outro lado do teléfono. O outono. A volta á casa de madrugada. O vestido vermello. Aquela noite naquel portal. O quente que está a area no mes de agosto. O día que decidimos ser nós mesmos. As mañás de biblioteca. A felicidade absoluta. As longas noites de insomnio. As letras de Sabina. Os paseos pola beira do río Miño. El. Aquela película que nos fixo chorar. As casualidades. As discrepancias. O realismo. Os tacóns de 12 centímetros. Os milleiros de quilómetros que nos separaban. As oportunidades perdidas. Os cuadros de Monet. A milésima de segundo na que comezou todo. As miñas borderías. Os seus arranques de sinceridade. Aquel concerto que me deixou sen voz. Roma. O último cigarro. A fuxida cara adiante. O Xornalismo. As partidas de Risk. O final da primeira parte. A chaqueta de cornos azul. O meu mellor amigo. Os vinteún anos. A nosa Historia Universal. O frío. As luces de Nadal. A soidade. A tortilla de patacas. Elas. A escritura automática. Os goles do Depor. Helena. A infancia. A crema de oruxo. A poesía de Neruda. Os plans de futuro. O máis perfecto dos pretéritos. As claras de limón. A independencia. A paz. As notas de prensa. O medo. A cordura. A dor de cabeza. Os  amigos. O 2010.