domingo, 12 de abril de 2009

Amarelo. Vida.

"Tus ojos abiertos son como tu historia:
van solos contando mil cosas de ti.
Los veo cual si viera la esfera de un brujo,
les veo paises y escenas de amor..."



Ás veces dame medo parecerme a esa Paula á que lle canta Silvio Rodríguez. Dame medo que os meus ollos me delaten, que falen de todas as bágoas que viron caer, de todas as veces que tiveron que pecharse para non seguir vendo, para non seguir sufrindo.

Ogallá puidera controlalos e facer que só che contaran que cada vez paso máis tempo mirando cara ao horizonte e pensando onde estarei dentro de seis meses, dun ano, de dous. Quero que che falen de todos os lugares que lles quedan por visitar e dos que xa viron.

Se os miras fixamente, seguro que che contan que cando se enfadan brillan con todas as súas forzas e que cando rin se poñen un pouco amarelos. Se os miras fixamente, seguro que te decatas de que non son tan forte, nin tan valente, e de que a maior parte do tempo deixaríao todo atrás se alguén se ofrecera a percorrer comigo unha parte do camiño.

1 comentario:

  1. "a maior parte do tempo deixaríao todo atrás se alguén se ofrecera a percorrer comigo unha parte do camiño"

    joder con la frase, Pauliña!
    me encanta.

    ResponderEliminar