Vermello. Sangue.

Tes toda a razón. Xa non queda nada daquela nena miúda que vivía agarrada a unha barra de ballet e soñaba con ser escritora. Pasaron os anos, xa case vinte, e agora o único que queda é unha rapaza asustada que está cansa de sorrir ao público ao final de cada actuación. Son máis vella e seguramente algo máis lista que a última vez, pero estou moi lonxe de ser máis forte. Xa ves, poida que co tempo aprendera a caer, pero non acabo de pillarlle o truquiño a iso de levantarme unha e outra vez. Debo recoñecer que ás veces aínda boto de menos as tarde de domingo desa outra vida na que os dous eramos felices. Deberíamos sentarnos outra vez diante dunha taza de café para decidir en que momento nos fixemos adultos e decidimos que dicir adeus a cada paso era unha forma de vida razoable. Pero non temos tempo para iso e, ademais, coido que me convertín nunha desas persoas que non miran nunca cara a atrás, que fuxen do que lles fixo dano e se afastan do que saben que pode chegar a facérllelo. Aquí me tes, non me importa sacrificar presente con tal de non hipotecar o futuro, con tal de non ter que darlle explicacións a ninguén. E todo para poder seguir crendo que son libre, aínda que no fondo saiba que esa clase de liberdade pola que loito é unha estupidez, e que o único que necesito e que me abracen forte e me digan que todo todo todo vai estar ben. Pero para iso tería que recoñecer que cando digo ti estou pensando nel, e que sei de sobra que teño diante dos ollos o que me empeño en buscar a centos de kilómetros. En fin, ambos sabemos que en realidade nunca vou marcar o teu, o seu, número para dicir que case nunca teño razón e que o fago mal case todo. Sobre todo ultimamente. O máis probable é que me limite a baixar a cabeza cada vez que nos crucemos e que marche moi lonxe, quizais a outro país, a buscarte. A buscalo.