Branco. Sabas revoltas.

Nas noites de verán, paréceme máis fácil marcar o teu número. Dous seises, un par de catros e os meus dedos poden seguir sós, como cando baixaban polo teu brazo facéndoche cóxegas. Estaría ben volver a abrazarte e deixar que xogues a enlearme o pelo só para enfadarme contigo e poder perdoarche ó minuto seguinte. Coido que ás veces boto un pouco de menos as túas chamadas de madrugada e os teus discursos incoherentes, como cando prometiches non namorarte nunca de min e confesaches levar demasiado tempo namorado. Esa noite, como tantas outras, só querías escoitar un si, pero cando teño medo non deixo de dicir que non, e os dous sabemos que o compromiso non é o meu forte. Non sei por que, pero nas noites de verán, nas noites como esta, paréceme máis fácil marcar o teu número. Pero aínda non decidín se o que quero dicirche é que volvas ou que xa non te necesito. Así que quizais agarde a que nos atopemos de novo para cravar as miñas unllas na túa espalda e deixarche unha desas marcas profundas que minten como un para sempre. Que perdida de tempo. E que pouco me queda para marchar lonxe e durmir entre unhas sabas desordeadas que non son túas nin son miñas e que están demasiado almidonadas para agochar os bicos que teño gardados por se ves de visita e me pides un si cando só me saia dicir que non. Pero que conste que a culpa é túa porque nunca me deixas rematar as frases e porque eres demasiado tozudo para pararte a ler entre liñas. Coido que eres demasiado todo para min, que te me fas demasiado dificil e que apenas me quedan folgos para seguir loitando cos botóns da túa camisa. Síntoo, pero xa só teño tempo para o papel en branco e para sentarme nunha tumbona de raias vermellas e brancas e vixiar que non se che acerque ninguna desas raiñas destroadas que só queren coroar o teu peito e facerse co teu reino. Non, iso si que non. Por min podes seguir xogando a namoralas e fuxir antes de que esperten, pero non te atrevas a pedirlles cinco minutos máis cando soe o despertador. Non me obrigues a esquecer o teu número, a borrar da miña memoria os catros, os seises, as cóxegas, os abrazos, as sabas revoltas e que sei eu que máis. Iso non. Non, non, non.