Verde. Ausencia.

Nunca te decataras do ben que cheira Compostela cando está a piques de anoitecer e te confundes cos turistas. Cando por fin te detés, cansa de dar voltas e cos ollos cheos de burbullas de cores coma as desa nena que corrretea ó teu redor mentres xoga a facer pompas de xabón, sorpréndeste a ti mesma pensando que o que che dá medo non é marchar, senón que Compostela non te recoñeza cando volvas chea de verbas en italiano e co olor a Macerata impregnado na túa pel.

Agora que ves o mundo, unha vez máis, dende o chan da praza do Obradoiro sabes por fin o dificil que foi chegar ata aquí. Lembras as ducias de cadernos cheos de frases inconexas, a eterna ameaza da facultade de dereito e a pantasma dese Lugo gris e amurallado que sempre te calma coas súas rúas de vento frío... Lembras todas as veces que tiveches que dicir que non cos dentes apertados e, por un momento, decides esquecer a todos os que foron marchando porque non merecían a pena para centrarte no fermosa que se pon Compostela cando está a piques de anoitecer e ti eres unha turista máis, sentada no chan da praza do Obradoiro. Sen máis compaña que a dun xornal que che parece de antonte e que leva o teu nome escrito, en letra ben pequeniña, na páxina 14.