viernes, 27 de marzo de 2009

Branco. Escuma.



Coido que a miña patria, cando remate de construila, terá forma de barco de papel. E vai ser tan pequena que a vou poder agochar nunha botella de cristal e levala comigo cada vez que marche lonxe. Así, poderei lanzala ao mar de vez en cando para que me traia noticias de todas as persoas que fun deixando atrás. Tamén quero que teña vocación de estrela e que se acenda cando se faga de noite e non teña forzas para seguir camiñando,. E que ás veces se transforme nunha caracola para achegala á orella cando ninguén me vexa e que me susurre historias que non sucederon nunca, pero que quizais algún día teña tempo de escribir. E entón sucederán.

1 comentario: