Amarelo. Amencer.

Dende o primeiro día, el soubo que o acompañaría durante o resto do camiño. Ela non o tiña tan claro, pero deixouse levar. Necesitaba encher os baleíros que co tempo se foran creando na sú vida, e pareceulle que aquel home podía ser un bo comezo.

De calquera xeito, a súa historia non foi das sinxelas. Ela necesitaba tempo e a el le faltábanlle minutos para estar xuntos. Querían cousas diferentes e iso estivo a piques de separalos, pero el batallou polos dous ata que ela estivo preparada para sumarse á loita.

Foi unha mañá de xaneiro. Recordou sentíndose soa. Viuse débil, perdida e pequena no espello daquel cuarto que non era o seu. Parecía coma se xa nada tivera sentido, coma se nunca máis fora a poder ser feliz. Tiña ganas de chorar, de berrar, de patalexar, de saír correndo e deixalo todo atrás. 

Pero foi velo ó seu carón -de costas e durmido, pero ó seu carón- e sentirse forte. Como aquelas campesiñas que traballaban na terra de sol a sol e só descansaban para limpar a casa e criar os fillos. Como as costureiras republicanas que iban de vila en vila co peso da máquina sobre a cabeza e o da represión sobre os ombreiros. Forte.

E non é que nunca máis se volvera a derrumbar, que o fixo a miúdo. De vez en cando tiña medo, ou volvía sentirse débil e perdida. E entón rompía a chorar, a berrar, a patalexar. A diferenza era que xa non tiña que facelo soa, coma cando non era forte. Tíñao a el ó seu carón.