Houbo un tempo no que te crias invencible e no que pensabas que nada podía facerche dano. Houbo un tempo no que os problemas se resolvían sós e no que eras tan feliz que che parecía imposible que as cousas puideran chegar a cambiar tanto. Houbo un tempo, certo, pero entón comezou a soar esa canción, e ti decátacheste de que estabas chorando e de que nin sequera sabías por que. Só esperabas que rematara a música e que ninguén se decatase. E encendiches un cigarro, e outro, e outro máis, como se así fora máis fácil respirar. Pero cada calada mancaba coma un puñal, cortaba como un cristal. E, de repente, caiches na conta de que xa non quedaba nada, absolutamente nada, en pé ó teu redor.
No hay comentarios:
Publicar un comentario