Rosa. Noite.

Fágoo todo mal para alonxarme del. Esa é a máis absoluta das verdades. Busco noutros brazos o que el nunca estivo disposto a darme e toco fondo unha vez por semana polo mero pracer de demostrarme a min mesma que as cousas sempre poden ir a peor. Que podo caer máis baixo.

Todo o mundo che di que cometas erros e que aprendas todo o que poidas deles, pero ninguén che di cando é o momento de parar. Ninguén te avisa de que ás veces hai que deterse, baixar a cabeza e pedir perdón. Ninguén te informa de que existe un punto de non retorno e de que unha mañá calquera podes espertar convertida nesa persoa que nunca tiveches a intención de ser.

Pero o que máis me doe non é iso, o que máis me doe e que se supoñía que este ía ser un gan ano. E podería telo sido cunha retirada a tempo, cun par de madrugadas de reflexión e con tres ou catro whiskys menos.

Sei que é tarde -e absurdo, e inutil, mesmo un pouco masoquista-, pero a partir deste momento vou facer as cousas ben. Xúroo. A partir deste momento vou esquecer todo o dano que nos fixemos e vou empezar de cero. E se chove, que chova. Pero, por favor, que o 2011 sexa mellor do que está sendo este maldito 2010, porque non creo que poida recuperarme da próxima caída.