Laranxa. Posta de sol.

Son as doce da mañá e as pernas pesan un pouco menos despois do teu segundo café. Subes cinco pisos de escaleiras só para asomarte a calquera fiestra e observar aquela rúa onde xogabas cando eras neno e correr en contra do vento era a túa única vocación. Escoitas risas, e por un momento deixas que se misturen co son das ondas batendo contra o empedrado de calquera rúa da zona vella. Fóra chove e a ti o único que che apetece e apoiar a fronte no cristal e seguir tecendo e destecendo a madeixa do presente coas agullas dun pasado cada vez máis próximo.

Son as doce da mañá e as pernas pesan un pouco máis despois do teu segundo café. Baixas cinco pisos de escaleiras só para agocharte en calquera rincón e lembrar aquela habitación onde soñabas cando eras neno e aínda estabas a tempo de ser todo o que te propuxeses. Escoitas un pranto apagado, e por un momento deixas que se confunda coa música daquelas tardes e con esa voz que só se dirixe a ti para recordarche que é demasiado tarde para case todo. Fóra neva e a ti o único que che apetece seguir viaxando cara a atrás, cara a esa terra verde e gris da túa infancia.

Ti non o sabes, pero o que estás a sentir chámase nostalxia e forma parte do carácter de tódolos Ulises modernos que, coma ti, dedican a súa vida adulta a fuxir de Ítaca. Non é, logo, un sentimento, senón máis ben un rasgo identitario dos que cada noite –sempre a soas e sempre coa luz apagada- esquecen por un momento o que son e deciden recuperar o que foron: aquela nena de trenzas douradas, o pichichi da hora do recreo, o neno mimado, a irmá maior… Nostalxia.

Como nostalxia é cando camiñas distraído e o vento do norte che desordea os cabelos o che descoloca a bufanda. Entón ti xiraste bruscamente, buscando o alento dese alguén que marchou hai tempo, nunha tarde de xaneiro da que non queda máis que a páxina arrancada dun vello calendario. E é que a nostalxia é unha dama gris que non sabe sorrir se non é con tristeza, e que sempre semella estar a piques de botar a correr na dirección contraria á dos que camiñan da casa ó traballo e do traballo á casa.

É un pouco como respirar sen que o aire che chegue ós pulmóns. Ou como cando o espello che devolve unha imaxe que hai xa demasiado tempo que non é a túa, por moito que se reflexe nuns ollos que só manteñen o seu brillo a base de loita e insistencia. Nostalxia é dor e é regreso, é querer ser o que xa fuches, vivir o que perdiches e sentir o que esqueciches. É todo iso que te ves obrigado a deixar atrás en cada etapa do camiño, e que só recuperas cando pechas os ollos coa forza suficiente para volver a rir como a primeira vez.

Pero a peor de todas as nostalxias é a de estranar algo que está ó alcance da túa man. É como cando á túa caixa de ceras lle falta o laranxa. Tes o amarelo e o vermello pero as misturas nunca foron o teu e sabes que nunca máis vas poder pintar a posta de sol como a ti che gusta.